حرف سوم
سلام بر دوستان عزیز
طاعات و عباداتتون قبول باشه انشا ءالله
بحث قبل پیرامون امید بود
و همه قریب به اتفاق با این قضیه موافق بودن
اما واقعا من خودم تو یک مسله مشکل و دوگانگی شدید پیدا کردم
اسم امام زمان رو که میارند
برامون تداعی میشه که باید فقط دعا کرد براشون و نمیدونم شماهم به این قضیه امید دارید که جز ساران امام بشید؟
راستش من خودم با دلم حساب کتاب کردم
افراد زیادی هستند که پاک و بی گناه تر و صاف و زلال و دغدغه ی خدارو بیشتر دارند
خیلی هستن این افراد اما یاران خاص امام 313 نفر هستند
این با عقلم جور در نمیاد که منی که هیچ جوره بدرد یار بودن نمیخورم چطور امید به این قضیه داشته باشم
اصن خیلی ها هستن که بیشتر از من دغدغه ی این قضیه رو دارند
اما من به پای هیچ کدوم نمیرسم
پس اخه چطوری ؟ چطوری باید امید داشته باشم به این قضیه
اصن امید داشته باشم که چی بشه وقتی توانایی خاصشو ندارم
یروزمون پر از گناهه یروزمون خوب میشیم
یروز از خدا غافلو
یروز عاشقیم
خودم رو میگم
کلافم ازینکه گناه کنم و نتونمم مانعش بشم
یادمه یکجا که رفته بودم میگفتن که در اخر زمان نگه داشتن ایمان مثل یه گلوله آتیشه که تو دستت بخوای نگهش داری
بعد اوشون گفتن که یعنی برای نگه داشتنش باید کمی اتیشو بندازی بالا و دوباره بگیریش بندازی بالا بگیریش...
این ینی همون که یک روزمون پر گناهه یک روزمون بی گناه؟
برام قابل درک نیست که یک آتیش رو چجور بشه تو دست گرفت
دوست دارم جواب سوالام رو شما بدید
اینکه اصلن گناه نکنیم که چی بشه؟
یار امامون بشیم که چی بشه؟
چجوری اخه امید داشته باشیم با این همه گناه و ناتوانی که یار امامون باشیم؟
